U današnjem članku pišemo o životu glumice koja je bila popularna devedesetih godina a danas kada je napunila 57 godina pišemo o njenom životu kao i način na koji je prebrodila tragediju.
Glumica Jugoslava Drašković jedno je od onih imena koje i danas, decenijama kasnije, budi nostalgiju kod publike širom regiona. Najveći broj gledalaca pamti je po ulozi Đine Golubović u kultnoj seriji „Srećni ljudi“, u kojoj je svojim šarmom i prirodnom ljepotom osvojila srca publike. Na 25. decembar proslavlja 57. rođendan, a iako je danas rjeđe viđamo na televiziji i filmu, njen život i karijera i dalje privlače pažnju.
Tokom devedesetih godina, Jugoslava je bila jedno od najprepoznatljivijih lica domaćih serija. Njena pojava na ekranu odavala je eleganciju i lakoću, a lik Đine bio je jedan od onih koji su se dugo pamtili i prepričavali. Iako su je mnogi tada doživljavali kao glumicu pred kojom je blistava filmska budućnost, ona je vremenom napravila drugačiji profesionalni izbor. Umjesto stalnog pojavljivanja na ekranima, okrenula se pozorištu, gdje je pronašla stabilnost i kreativnu slobodu.
Danas je aktivna članica „Pozorišta Puž“, gdje igra značajne i često vodeće uloge u predstavama namijenjenim mlađoj publici. Upravo taj rad, iako manje medijski eksponiran, predstavlja važan segment njenog glumačkog života. Jugoslava je više puta isticala da joj pozorište pruža poseban osjećaj ispunjenosti, jer direktan kontakt s publikom ima snagu kakvu kamera ne može uvijek da prenese. Njen rad sa djecom i mladima doživljava kao misiju, a ne samo kao posao.
Osim glume, Jugoslava se bavila i filmskom produkcijom, što je dodatno proširilo njen profesionalni svijet. Taj dio njenog života bio je usko povezan i s privatnim, budući da je bila u braku sa Zoranom Cvetanovićem, producentom i vlasnikom velike bioskopske mreže u Srbiji. Njihov odnos dugo je važio za skladan i stabilan, a kruna te ljubavi bila je ćerka Maša. Nažalost, njihovu porodičnu priču obilježila je velika tragedija, jer je Zoran iznenada preminuo, ostavivši Jugoslavu i njihovu kćerku da se same nose s gubitkom.
Maša je odrastala okružena filmom, pozorištem i umjetnošću, pa ne čudi što je i sama odabrala sličan put. U predroku je upisala Akademiju umjetnosti, smjer produkcija u umjetnosti i medijima, a studije je završila u izuzetno teškom životnom trenutku. Diplomirala je svega tri dana nakon očeve smrti, što je Jugoslava kasnije opisala kao dokaz snage i posvećenosti svoje kćerke. Glumica je tada istakla da smatra da je Mašin izbor profesije sasvim prirodan, jer je odrasla uz roditelje čiji su životi bili neraskidivo vezani za filmsku industriju.
Kada je riječ o Jugoslavinoj glumačkoj karijeri, zanimljivo je da je prošlo čak 21 godinu prije nego što se ponovo pojavila pred filmskim kamerama. Povratak je uslijedio 2017. godine u filmu „Vrati se Zone“, gdje je tumačila lik Tašane. Taj angažman bio je svojevrsni podsjetnik publici na njen talenat i prisutnost koju je nekada imala na velikom platnu. Iako se nije u potpunosti vratila filmu, ovaj projekat označio je njen povremeni povratak pred kamere.
Nakon toga, pojavila se i u popularnoj seriji „Igra sudbine“, čime je još jednom skrenula pažnju na sebe, ali bez želje da ponovo uđe u vrtlog intenzivne medijske eksponiranosti. Jugoslava danas bira projekte pažljivo i bez pritiska, oslanjajući se na vlastiti osjećaj i potrebe. Upravo ta smirenost i distanca od estradne svakodnevice čine je drugačijom od mnogih kolega.
U privatnom životu, Jugoslava je poznata kao osoba koja cijeni mir i diskreciju. Rijetko daje intervjue i gotovo se nikada ne pojavljuje na javnim događajima bez konkretnog povoda. Ipak, s vremena na vrijeme, sa svojim pratiocima na društvenim mrežama podijeli poneki detalj iz svakodnevice, fotografiju ili uspomenu. Njene objave su odmjerene, nenametljive i uvijek odišu elegancijom, baš kao i ona sama.
I danas mnogi komentarišu njen izgled, često ističući da je zadržala prirodnu ljepotu po kojoj je bila poznata još u vrijeme „Srećnih ljudi“. Bez pretjeranog isticanja i glamura, Jugoslava Drašković ostaje primjer glumice koja je karijeru gradila tiho, ali dostojanstveno. Njena priča podsjeća da uspjeh ne mora uvijek biti praćen stalnom prisutnošću u medijima, već da se istinska vrijednost često krije u posvećenosti, radu i dosljednosti sebi.
